Thot – Tat fliste shqip (2)

Hieroglifet egjiptiane dhe fjalë shqipe nga të cilat Thot-i mori shkas për të vizatuar hieroglifet e alfabetit fonetik egjiptian	Shkronja shqip
AIN = Shqiponja. Ishte simbol që tregonte edhe lindjen, vitalitetin e burrërisë, i cili frymëzonte krijesën. në kohën antike, në fjalët që fillonin me, ky hieroglif shpesh zëvëndësohej me Kjo është e kuptueshme sepse fillimi i gjithshkaje nuk mund të manifestohet direk por nëpërmjet formës së dukshme	A
BROF = Në këmbë. Tregon qëndrimin karakteristik të njeriut inteligjent krijuar nga periudha në pozite drejtë, me kokë lart, i cili është duke e ruajtur fuqinë lart në qiell e në mënyrë të përhershme. Shpreh lëvizjen inevolutive fillimin falë së cilës njeriu perfeksionohet.	B
DORË. Si simbolikë paraqiste punën e dorës së njeriut, apo të gjitha intervenimet e njeriut për pronësi, me qelli që puna të jetë e begatshme e dobishme për njeriun. Ky hieroglif në shqipen mori formën D.	D
GATH = Si simbolikë paraqiste ndalesën - pengimin - gardhin në afërsi të faltores, në alfabetin shqip e mori formën G.	G

FJERË = paraqiste shlingën ose nepërkën, gjarpërin helmues, me kokë të shtypur në trajtë trekëndëshi, me dy dhëmbë në gojë dhe bisht të shkurtër. Edhe sipas shkencës moderne, zvarranikëk janë qëniet e para të dukura në tokë. Sipas librit të Zanafillës u krijuan përpara vegjetacionit, përpara se të gjitha kafshët e tjera. asaipas Thot-it i zvarranikët u ngritën nga“NU” (protolënda) në momentin në të cilin ATUM (zoti krijues, nënë dhe baba) u manifesta në botë; u ngritën për të duartrokitur Zotin. Në fillim gjarpëri nuk ishte helmues; u bë në vijim për të ndëshkuar njeriun, i cili, me rënien e tijë (nga parajsa tokësore) përfshiu krijimin universal. Edhe sot e kësaj dite nepërka quhet FjERË, në Malësi, në dialektin gegë. Në shqipen mori formën F.	F
HIÈTË = Në ezoterizëm përfaqson tre fushat e jetës: fizik; astral, dhe shpirtëror; rruga e natyrshme për të arrirë fundin, me këtë, lumturinë e plotë, pa fund tek Zoti. Shenja tjetër përfaqëson evolucionin e gjërave. Shikojmë hireogligin e dytë ,me të njëjtin kuptim, edhe në shkrimet e vjetra të Naacal, të cilat sipas James CHURCHWARD (“Mu: Il Continente Perduto”, Sargan 1978), i ka futur në Birmaniadalla Madreterra (=Madre, io; Më, u) kontinet i zhdukur në oqeanin Paqësor rreth 12.000 më parë; kontinet në të cilin popullsia e tijë egzistonte që nga 50.000 vjet më parë. Hieroglifi , të cilin Thoti e quajti HJETË, d.m.th. ashtu siç e quajnë edhe sot arbereshët bishtalecin e flokëve, thurrjen, nyjën, lidhjen. Në shqipen mori formën H.	H
KUFË = Simbolin , Thoti, në sistemin e hieroglifeve, e quajti KUFË, d.m.th. nga shqipja KOFË (KOVË), e cila si simbolikë paraqiste enën ku bëhej përzierja e fuqisë per krijimin e materies. Në shqipen mori formën K.	K

MIRË = Mund të simbolizoj të mirën dhe mbarësinë; por edhe vdekjen. Në termin MIRË është shprehur antiteza: zhdukja e fundit për pafundësinë; zhdukja e dy kategorive të relativitetit: kohë dhe hapësirë për të arrirë qënien e vërtetë në pavdekësi.	M
GJÍ = Thoti e quajti GJI, emërtim shqip i gjinjve të femrës, nga i cili u lind shkronja GJ në shqipen. Shqiptimi i këtyre dy hireoglifëve nuk gjehet në gjuhën ebraike edhe pse është shumë antike. Duhet të konsiderohet si një mbetje e çmuar e gjuhës së parë që qeriu fliste mbi tokë.	Gj
NU është fjalë e përbërë (në ujë, “nu” = është elementi i parë përbërës i ujit fillestar (kur u krijua bota) nga ku ka prejardhjen krijimi universal.. Edhe në Biblën e Shenjt shkruhet: “fryma e Zotit endej përmbi ujëra”. Hieroglifi “nu” përfaqsonte grafikisht e ujrave fillestar (kur u krijua bota), të dilje jashtë këtij uji do të thoshte “lindje”, domethënë të kaloje nga forza në veprim.	N
U = Unë. Shpreh individualitet: unë dhe jo të tjerë. Në gjuhën shqipe mban të pa prekur kuptimin fillestar: unë. Shenja e dytë, spiralja, përfaqëson shtjellimin e foecave prodhuese të kozmozit, të cilat vihen në lëvizje nga forcat egzistuese, në fillim nga,“nu”.	U

PLIS = copë toke e punuar; plitë: tullë, bazament. Përfaqëson punën prodhuese të njëriut, i cili trasformon lëndën e papunuar ( q, qull =) pa formë, në lëndë të punueshme, duke aplikuar forcën e vullnetit dhe të krahëve.	P
QULL = hieroglifi quhej QULL, nga shqipja: materie pa formë, brumë, baltë, lloq, materie kjo që mund të transformohet me përzierje nga puna e njeriut. Ky hieroglif në shqipen mori formën Q.	Q
Këtu BUZË përfaqëson një organ nëpërmjet të cilit kalon ushqimi, që na japin mundësinë për të ekzistuar. JETA: RROJË	R

STOL, STOLI = të dy shenjat janë simbole të lindes dhe të vdekjes; dhe akoma: të ringjalljes definitive. Në fasha mbidheshin të sapo lindurit, në fasha mbidheshin mumjet në pritje të linde së re: të rimishërimit ose ringjalljes përfundimtare. STOLI, përfaqson HIJESHIN (zbukurim shpirtëror) që siguron rrugën drejt dritës. Hireoglifi i parë ka si qëllim rrugën (udhë) për të mbërritur fitimtar në objektivin përfundimtar: hireoglifi i dytë që ka të njëtin tingull (S) na tregon, vështirsitë, pengesat, ndalesat, “mbylljet”, bllokimet. SIXHIR, edhe sot në gjuhën shqipe, (dialekti gegë) zinxhir,. Në hieroglifin e parë pamë përgatitjen e punëve të mira që duhen të bëhen për të fituar mbetërinë e Qiellit; në të dytin : vështirsitë që duhen kaluar për arritjen e qëllimit.

S,s

Enel i jep këtyre hieroglifëve të njëjtin tingull: “T”. Unë jam dakord me De Bruck që i jep dy hireoglifëve dy tinguj të ndryshëm: të parit tingullin“t”; të dytit: tingullin e shkronjës “c” të gjuhës shqipe. hireoglifi i vetmi që ekziston në piramidën e Keopit (10 x 20 cm) përfaqson postimi e përditshmëm të diellit; kuptimi i tij është GJITHSHKA, ABSOLUTI, PREFEKTI; ATIJ që nuk i mungon asgjë, ATIJ TË CILIT asgjë nuk mund ti shtohet apo hiqet; kuptim i cili ka mbetur i pa prekur në gjuhën shqipe: TËRË. Ka kuptim edhe si plotësia e ligjit, i famshmi TORA i Izrailitëve. Nga Tërë doli hireoglifi . Hireoglifi (c shqipe.) ka dalë nga CIMPITH= mashë. Ka si shpjegim qëndresën ndaj “zjarrit”, afshin e shpirtit, dhe entuziazmin në që të jep respekti ndaj Zotit, për të arritur shpëtimin e përjetshëm.

T alb

ISË = drita. Do të thotë që mendimi, parimi i jetës i simbolizuar nga dielli dhe i bërë nga forca krijuese, FJALA, është fiksuar në formë të dukshme në hieroglifin . “I” është emri i parë i dhënë Zotit nga njeriu(Shiko Dante Par. XXVI, 133; 136). Zoti është drita e përjetshme. Në arbërisht drita quhet akoma “Isë”. Isë, ishte emri i Iside, simbol i dritës. Nga ky emër ka dalë shkronja “I”, e quajtur shkronja fisnike nga Platoni, tingulli i së cilës tregon që nga krijimi i botës: ZOTIN.	I, J
ASHIM O ASHER = degë, filiz dru i çarit (i plasaritur, i ndarë). Hieroglifi në fjalë paraqet veprimin ose aktivitetirl e njeriut në natyrë. Zaten edhe në gjuhën e sotme të shqipes flala ASHËR do të thotë ashkëll dru i vogël, i çarë për zjarr. Copë druri i çarë si dërrasa e hollë, që përdoret si petavër ose për të mbuluar çatinë, pullazin. Çati me ashra. Çaj (bëj) ashra. Me fjalë të tiera hieroglifi "ashër" i paraqiste tingujt â,tinguj këta që janë guturalë, por të zhdukur te toskët. Në shqip mori formën à.	Â, Ô
ZVARANIK o ZHVARANIK = zvarranik i tokës. Simbolizonte vuajtjen e shfrenuar, por zvarraniku konsiderohej frymezim i tërbuar e sentimental. Hieroglifi në fjalë në shqipen dha tingullin Z dhe Zh.	Z
SHI = Shiu. Si hieroglif paraqiste një liqen me ujë të shiut origjinal. Për më tepër, jeta, vdekja, rilindja, gjithmonë janë të lidhura me ujin "NU" ose "SHI", sepse në "NU" krijohet jeta. Nga ky hieroglif u krijua shkronja shqipe SH.	SH

Marrë me shkurtime nga libri Thot – Tat parlava albanese i autorit Giuseppe Catapano